Vicissitudes of “crisis”: From ancient Greece to the polical discourse of modernity

Σε αυτό το άρθρο επιχειρούμε να παρακολουθήσουμε την πορεία της «κρίσης» από τον αρχαιοελληνικό λόγο στις εθνικές γλώσσες της νεωτερικότητας. Η ιπποκρατική ιατρική προσέδωσε τεχνικό νόημα στη λέξη, το οποίο παγιώθηκε με τη συμβολή του Γαληνού. Το πέρασμα από τα ελληνικά στα λατινικά λαμβάνει χώρα στον ιατρικό λόγο της εποχής που την καθιστά δόγμα καθόλη τη διάρκεια του μεσαίωνα. Στις αρχές της νεωτερικότητας συντελείται η απο-ιατρικοποίηση της «κρίσης», η οποία χαρακτηρίζει το γενικότερο λόγο της εποχής, συμπεριλαμβανομένης της ιατρικής. Τότε είναι που η «κρίση» αποκτά τη γνώριμη σημασία της κρίσιμης κατάστασης. Χρησιμοποιώντας παραδείγματα προσπαθούμε να δείξουμε ότι το αργότερο μέχρι τα μέσα του 18ου αιώνα η «κρίση» αποτελούσε πια αναγνωρισμένο όρο του πολιτικού λόγου.In this article we follow the vicissitudes of “crisis” from ancient Greek to modernity’s vernaculars. Hippocratic medicine provided an initial articulation of the concept, which was further elaborated by Galen. Roman medical discourse, translating κρίσις as crisis, established it as a dogma throughout the Middle Ages. At the beginning of modernity we witness a de-medicalization of “crisis” both in public discourse and within medicine itself. It is then that “crisis” acquires the general meaning with which we are familiar with. Using examples we demonstrate that by the middle of the 18th century “crisis” was a common term in English, French and German political discourse